เพียงความเหงาที่ไร้ ตัวตน
โถมถั่งใส่เสียจน เหว่หว้า
ขาดเธอดั่งเวหน ดำมืด
ไร้ซึ่งแสงแจ่มจ้า ส่องหล้าโสภี
หงอยเหงาเศร้ายิ่งนัก
เมื่อความภักดิ์จากฤดี
ถูกปัดตัดไมตรี
สิ้นความดีที่เคยชม
สีสันแห่งความสุข
กลายเป็นทุกข์รุกขื่นขม
คืนวันอันตรอมตรม
มิรื่นรมย์เช่นดั่งเคย
รำพึงถึงวันเก่า
จากใจเศร้าเหงานักเอย
เวลาพาล่วงเลย
ได้เฉลย..ไม่เคยลืม
กาแฟดำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น