ในรำพึง
ในคืนอันมืดมนกับใจคนที่โหยหาดั่งลมที่ไล่คว้าเปลี่ยวเอกาล้าพลังเอนกายในสายหมอกโดนหลอนหลอกด้วยความหลังเจ็บร้าวราวภินท์พังในภวังค์ที่ฝังทรวงใจเอยฤๅเคยคิดก้าวย่างผิดติดในห้วงดิ้นรนจนติดบ่วงเกินก้าวล่วงช่วงระทมขอผ่านกาลเวลาด้วยชินชาความขื่นขมเดียวดายกับสายลมทุกข์ระทมคงมลายกาแฟดำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น