ยามราตรี หนีหลบ ซบมุมเหงา
ฤทัยเฝ้า ครุ่นคิด ฤๅติดบ่วง
สิเน่หา ยังรุม สุมในทรวง
แม้เลยล่วง นานเนา ยังเข้าครอง
วูบสายลม พรมผ่าน สะท้านจิต
ดังมิ่งมิตร หนึ่งเดียว เปลี่ยวใจหมอง
ยามหัวใจ อ่อนแอ ใครแลมอง
จันทร์ยังจ้อง หลบเมฆา ฟ้ามืดดำ
หลับตาพริ้ม ยิ้มรับ ความสับสน
มันวกวน ปนเป เทกระหน่ำ
เหตุแห่งใจ ใครเล่า เข้ากระทำ
เราเองนำ เข้ามา พาสู่ตน
จะต้านฤทธิ์ พิษรัก ที่ปักอก
เกินป้องปก ปิดบัง ใจยังหม่น
รากรักฝัง ยังฤดี ที่ท้อทน
ด้วยหมดหน ทางดิ้น มันสิ้นแรง
เอนกายพัก สักครา หลับตาฝืน
ขอผ่านคืน รัดทด จรดอาบแสง
อรุณรุ่ง พรุ่งนี้ ฤดีแกร่ง
ความเข้มแข็ง คืนสู่ อู่ฤทัย
กาแฟดำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น